Cudowne „Wyspy bezludne” Waldemara Łysiaka

8 marca – Dzień Kobiet i urodziny Mistrza

„Lepiej być samotnym niż mieć złe towarzystwo”
         Pierre Gringoire

 Są różne oblicza samotności, która jest wybawieniem, marzeniem, celem do którego się dąży (bo samotność to nie jest  o s a m o t n i e n i e!). Wredność dzisiejszego świata (a czy kiedyś było lepiej?) u ludzi, którzy jeszcze są zdolni do samodzielnego myślenia wywołuje bunt i chęć ucieczki, izolacji chociażby we własnych czterech ścianach.
Dwadzieścia jeden rozdziałów a każdy z nich poświęcony jest innemu rodzajowi samotności…
Genialny malarz Vincent van Gogh jest dzisiaj wszystkim znany a przecież przez całe swoje życie borykał się z niezrozumieniem i odrzuceniem, uważano go za nieszkodliwego „wariata”. Przebywając w belgijskim zagłębiu węglowym zetknął się z tak straszliwą biedą, że postanowił zostać kaznodzieją żeby ulżyć ludziom tam pracującym. Pomagał chorym i rannym, rozdawał swoje pieniądze – choć sam też był biedny – i przede wszystkim nauczał Pisma Świętego. Natrafił jednak na mur obojętności i był postrzegany przez tych „dobrowolnych niewolników” (nawet kilkuletnie dzieci harowały po wiele godzin!!) za obłąkanego. Nie chcieli jego dobroci i przegnali go kamieniami… A inni nie chcieli jego obrazów bo uważali je za okropne bohomazy. Jak bardzo się mylili niech wystarczy świadectwo „króla fałszerzy” Elmyra de Hory’ego, który z łatwością podrabiał maniery różnych twórców ale nigdy nie pastiszował van Gogha – bo nie tyka się świętości! To permanentne wykluczenie ze świata „ludzi normalnych” doprowadziło go do szalonego czynu – odciął sobie lewe ucho, umył je, zapakował i podarował panience z domu publicznego! Dlaczego ucho? No właśnie…

  Jedna z największych zagadek końca XIX wieku ciągle czeka na rozwiązanie. W roku 1886 znaleziono w płytkiej wodzie zwłoki króla Bawarii Ludwika II i jego lekarza. Niemowlę by się nie utopiło w tej sadzawce, więc co się tam wydarzyło? Czym zawinił ten oryginalny król, że dopadł go „seryjny samobójca”? Ludwik już jako dziecko był bardzo wrażliwy, zakochany w legendach średniowiecznych, książkach i samotności. W wieku 19 lat zasiadł na tronie lecz bezpośredni kontakt z politycznymi rozgrywkami tak go zniesmaczył i zbulwersował, że wycofał się z życia publicznego  – władał za pomocą swoich ministrów. Wybudował sobie bajkowy zamek, który zapiera dech w piersiach (sam Walt Disney skopiował go budując Zamek Śpiącej Królewny). Jego dwór składał się z kilkunastu służących. Bardzo rzadko rozmawiał z ludźmi a takich, którzy nie znali się na sztuce, muzyce i poezji omijał szerokim łukiem. Jak ja go rozumiem!
Jeszcze niedawno, bo w wieku XIX, człowieka szlachetnego, prawego, uczciwego i bezkompromisowego określano jednym słowem – Rzymianin! Takim właśnie był Mikołaj Ludwik Davout. Był jednym z marszałków Napoleona I (a było ich 26). Był kochany przez żołnierzy i znienawidzony przez nikczemników. Alergicznie nienawidził zdrajców ojczyzny a takie banalne podczas wojen wydarzenia jak gwałty, mordy na bezbronnych i grabieże karał z wielkim okrucieństwem. Było powszechnie wiadomo, że w pobliżu Davouta tylko człowiek, któremu odechciało się żyć mógł pozwolić sobie na podobne wybryki. Wielki samotnik tak różniący się od innych marszałków, którzy wojnę traktowali jako okazję do prywatnego wzbogacenia się. Był jednym z nielicznych, którzy nie zdradzili Napoleona po jego abdykacji. Nie chciał mieć nic wspólnego ze swoimi dawnymi kolegami marszałkami zdrajcami, którzy gdyby nie Bonaparte pozostali by pastuchami, bednarzami czy też karczmarzami… Ludzka wdzięczność u większości kończy się tam gdzie zaczynają się przywileje i zaszczyty. Larwy najlepiej czują się w odchodach!
Davout wrócił do swojej posiadłości gdzie hodował kwiaty i karmił ptactwo, bo tylko kwiaty i ptaki nie zdradzają. Był jedynym marszałkiem, który nigdy nie uznał Burbonów i nigdy nie pojawił się na dworze Ludwika XVIII. On po prostu nie miał duszy lokaja.

  Afryka – wyspa bezludna… Afrykańskie kraje po II wojnie odzyskały wolność i przestały być koloniami obcych mocarstw. Miała tam wreszcie zapanować prawość, uczciwość i ludzki raj. Jak łatwo zostać rasistą przekonał się Łysiak cytując l e w i c o w e  gazety opisujące horror jaki zapanował w wyzwolonych krajach. Przykład: „Kenia niegdyś spichlerz Afryki Wschodniej musi importować zboże!”. „Ghana, której Anglicy pozostawili rozbudowaną infrastrukturę materialną i społeczną oraz wielkie rezerwy dewizowe, 25 lat po odzyskaniu niepodległości przedstawia ponury obraz upadku i korupcji”. I we wszystkich wyzwolonych krajach podobnie – czarna elita paradująca w mercedesach i szynszylach wśród ludzi umierających z głodu. Z bogatych kolonii pozostały zgliszcza. Ale ujawniać te niewygodne prawdy może tylko zwykły rasista!!!
 A ostatnią Wyspą tu opisaną jest Jezus Chrystus. Samotny wśród tłumu. Ten, który oddał życie za nas wszystkich jest dzisiaj wyszydzany  i wyśmiewany…. nazywane jest to wolnością słowa, a najmniejsza krytyka zboczeńców spod znaku LGBT jest nazywana mową nienawiści. Piękne czasy!
    
P.S. Ja na swoją Wyspę Bezludną zabieram cudowne Wyspy Bezludne, bez których ciężko było by żyć!

Waldemar Łysiak „WYSPY  BEZLUDNE”
Poleca:
Sławomir Gralka