Czy dyrektorka teatru „musi odejść”?

Urząd Marszałkowski w Poznaniu ogłosił konkurs na stanowisko dyrektora Teatru im. W. Bogusławskiego. Jako argumenty Departament Kultury podaje m.in. skonfliktowanie pracowników przez obecną dyrektor oraz spadek liczby widzów. Poprosiliśmy wywołaną do tablicy Magdę Grudzińską o ustosunkowanie się do tych zarzutów.

– Czy spodziewała się Pani, że konkurs zostanie ogłoszony?
– Nie do końca, choć po ostatnich rozmowach w Departamencie Kultury może powinnam. Moje ostatnie spotkanie z panem marszałkiem Markiem Woźniakiem odbyło się wiosną ub.r. Podczas niego pan marszałek powiedział, że jest zadowolony z mojej pracy i że prawdopodobnie mój kontrakt zostanie przedłużony. Natomiast o tym, że jednak ogłoszony zostanie konkurs, dowiedziałam się na początku stycznia, kiedy pan dyrektor Mazurkiewicz wręczył mi pismo od pana marszałka.

– Jaka była argumentacja?
– W piśmie nie było żadnej argumentacji.

– W mediach jednak się pojawiła.
– Byłam zdziwiona przede wszystkim wypowiedziami pana dyrektora Mazurkiewicza, że rzekomo wywołuję konflikty w zespole, że współpraca ze mną jest trudna. Wiedziałam już wcześniej, że nie podobały mu się moje decyzje repertuarowe. Zaskoczyło mnie jednak, że pan dyrektor tak lekko rzuca oskarżenia o wywoływanie konfliktów, a przecież skoro dochodziły do niego takie informacje, to powinien w jakiś sposób zareagować wcześniej, poprosić mnie o wyjaśnienie, porozmawiać, ewentualnie zaproponować mediacje, a tu nic takiego się nie wydarzyło.

– Taka sytuacja ma miejsce w jednym z urzędów ościennej gminy, gdzie wkroczyła Państwowa Inspekcja Pracy. Czy w teatrze jakiekolwiek instytucje ingerowały?
– Nie. Nigdy nie było nawet jakichkolwiek sporów ze związkami zawodowymi, nie wpływały do mnie skargi. Jeżeli coś się dzieje nie tak i współpraca z dyrektorem jest utrudniona, to podejmuje się rozmowy, jest po nich „ślad w papierach”, kolokwialnie mówiąc. Potem sporządza się protokół rozbieżności, można wejść nawet w spór zbiorowy, są to konkretne procedury, które się stosuje w momencie, kiedy załoga nie może się dogadać z dyrektorem. Tutaj nie mamy takiej sytuacji.

– Zaczęła Pani kierować dość zgranym zespołem.
W jaki sposób próbowała Pani nawiązać z aktorami i pracownikami nić porozumienia?
– Wprowadziłam m.in. zwyczaj spotkań kwartalnych. Raz na kwartał proszę cały zespół teatru na spotkanie, na którym mówię o tym, co się wydarzyło, co w ciągu najbliższych trzech miesięcy się wydarzy, jakie są kolejne plany. To jest też czas na rozmowy, zadawanie pytań itd. Wynika to z szacunku dla zespołu. Zależy mi na tym, by każdy czuł się partnerem, by każdy był dobrze poinformowany o tym, co robimy. Wielokrotnie powtarzałam, że do mnie można zawsze przyjść, nigdy nikomu nie odmówię spotkania. Od tego zresztą zaczęłam pracę tutaj, od indywidualnego spotkania z każdym pracownikiem. Taka rozmowa miała mi ułatwić poznanie wszystkich i danie do zrozumienia, że każdy jest dla mnie ważny. Jeśli chodzi o zespół aktorski, to obiecałam, że każdy dostanie przynajmniej jedną nową rolę w sezonie. Każdy dostał szansę, mógł się wykazać.

– Ilu pracowników liczy teatr?
– Etatów mamy 69.

– Jaki staż pracy mają te osoby?
– Średniej nigdy nie liczyłam, ale jeśli chodzi o zespół aktorski, to w momencie objęcia przeze mnie dyrekcji aktorka, która była najkrócej w zespole, pracowała tu już 7 lat.

Więcej w Życiu Kalisza