Jak w Kaliszu obchodzono Święto Wojska Polskiego i 103. rocznicę Bitwy Warszawskiej

Oficjalne świętowanie rozpoczęto od złożenia przez włodarzy miasta i przedstawicieli organizacji społecznych wiązanki kwiatów pod pomnikiem Marszałka Józefa Piłsudskiego, po czym została odprawiona msza św. w Kościele Garnizonowym.

Główne uroczystości odbyły się na Cmentarzu Wojskowym na Majkowie przed grobem- kaplicą majora Stefana Waltera, dowódcy 29. pułku Strzelców Kaniowskich.   

 Święto Wojska Polskiego obchodzone 15 sierpnia ma upamiętniać historyczną zwycięską  tzw. Bitwę Warszawską.  Bitwę stoczyły oddziały  Wojska Polskiego  w dniach 13–25 sierpnia 1920 roku z nacierającymi  na Warszawę czerwonoarmistami.  Była to decydująca bitwa wojny polsko – bolszewickiej.

  Znajdując się  w krytycznej sytuacji, u progu spodziewanej przez wielu klęski, oddziały Wojska Polskiego zdołały odepchnąć i pokonać nacierające wojska Frontu Zachodniego Armii Czerwonej, którymi dowodził Michał Tuchaczewski. Zwycięstwo wojska polskiego radykalnie zmieniło przebieg wojny. Pozwoliło zachować niepodległość odradzającej się Polski a także przekreśliło rosyjskie plany ustanowienia w Polsce republiki sowieckiej,  ofensywy na Europę Zachodnią oraz plany wywołania międzynarodowej rewolucji.

  - Był to kolejny sprawdzian, w którym wykazaliśmy się męstwem i wielką wolą walki o polskość, o przetrwanie. Stojąc przed kaplicą majora Stefana Waltera wspominamy tych, którzy oddali życie w walce o ojczyznę. Oddajemy hołd tysiącom poległych i zaginionych żołnierzy. Major Stefan Walter był jednym z nich. Został ciężko ranny podczas walk w obronie przedmościa warszawskiego. W wyniku poniesionych ran zmarł 4 października 1920 roku – mówi Krystian Kinastowski, prezydent Kalisza.

  W kaliskich obchodach  uczestniczyli włodarze miasta, przedstawiciele kaliskich samorządowców, parlamentarzyści, delegacje między innymi: Wojska Polskiego, Straży Granicznej, Służby Więziennej, Straży Miejskiej, kaliskiej jednostki Strzelec, związków kombatanckich, kaliskich szkół oraz uczelni,  organizacji pozarządowych, społecznych i politycznych, duchowieństwa.

                                               ***********************************************

Stefan Walter, major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.  Urodził się 5 października 1891 w Sorokach, zmarł w wyniku odniesionych ran 4 października 1920 w Warszawie.

  Służbę wojskową rozpoczął w armii rosyjskiej. Po utworzeniu w 1917 roku I Korpusu generała Dowbór -Muśnickiego wstąpił do tej polskiej formacji. Po jej rozbrojeniu w 1918 roku zgłosił się do służby w 4. Dywizji Strzelców generała Lucjana Żeligowskiego.

  W grudniu 1918 roku przybył do Odessy i został mianowany dowódcą utworzonego wówczas 14. Pułku Strzelców. W czerwcu 1919 roku powrócił wraz z dywizją przez Rumunię do Polski, wspomagając oddziały polskie walczące z Ukraińcami.
  1 lipca tego roku został mianowany dowódcą 29. Pułku Strzelców Kaniowskich, działającego na północnym odcinku frontu wschodniego. Wsławił się wieloma brawurowymi akcjami.
5 lutego 1920 roku wyróżnił się podczas wypadu na stację Borkowicze. Wsławił się także w boju pod Jaznem nad Autą 18 czerwca 1920 oraz w trakcie odwrotu wojsk polskich znad Auty i Berezyny. Dał się poznać jako świetny, wymagający dowódca i osoba o ogromnej odwadze osobistej.

  15 sierpnia 1920 roku został ciężko ranny prowadząc czołową kompanię pułku do natarcia na Mokre, walcząc w obronie przedmościa warszawskiego w składzie 1 Armii gen. Franciszka Latinika. Według relacji, zranienie dowódcy wyzwoliło w jego podkomendnych pragnienie zemsty i przyśpieszyło natarcie.
Ciężko rannego majora Stefana Waltera przewieziono do szpitala ewangelickiego w Warszawie. Tam przez kilka tygodni walczył o życie. Pod koniec września 1920 roku za odwagę na polu bitwy pod Radzyminem został oznaczony Orderem Virtuti Militari. W szpitalu wręczył mu go sam generał Józef Haller. Kilka dni później, 4 października 1920 roku, w przededniu swoich 29. urodzin, w wyniku ran odniesionych w walce, major Stefan Walter zmarł w chwale bohatera walk pod Radzyminem i obrony Warszawy.

  Spoczął na warszawskich Powązkach. 3 listopada 1924 na grobie bohaterskiego majora został odsłonięty pomnik ufundowany przez oficerów i szeregowych 29 pułku Strzelców Kaniowskich. II batalion pSK stacjonował wtedy w koszarach w Szczypiornie.

Staraniem żołnierzy i towarzyszy broni w roku 1936 został ekshumowany i 30 maja pochowany ponownie – na cmentarzu wojskowym na Majkowie w Kaliszu. ( za www.kalisz.pl).

(grz)

foto: Krystian Kinastowski Prezydent Kalisza fb, www.kalisz.pl