Ludzie potrzebują rozmowy

O stanie zdrowia kaliszanek, zdrowej diecie oraz sensie organizowania Kaliskich Dni z Medycyną z profesorem Tadeuszem Pisarskim rozmawia Agnieszka Burchacka

– Kaliszanki chętnie dzielą się swoimi problemami ze zdrowiem z lekarzami?
prof. T. Pisarski: – Opowiadają swoje przejścia z przebytej operacji, procesu leczenia. Opowiadają o problemach, z którymi się obecnie borykają. Kaliszanki chcą rozmawiać swoich problemach. Wynika z tego, że  poświęcamy im za mało czasu na rozmowę. Trzeba umieć przekonać, nie można straszyć, ale trzeba umieć rozmawiać. Nie tylko mówić, dyktować. Wtedy jako lekarze mielibyśmy wiele więcej sukcesów.

– Jak Pan ocenia stan zdrowia kaliszanek?
prof. T. Pisarski: – Niestety świadomość nie jest najlepsza. Chodzi mi przede wszystkim o to, by przekonywać do działań profilaktycznych. Są tzw. czynniki zagrożenia, trzeba o nich pamiętać. To nie tylko genetyczne uwarunkowania. Ważny jest sposób bycia, odżywiania się. Musimy sami zadbać o zdrowie. Powtarzam to zdanie pacjentom. Musimy także uczyć pielęgniarki, położne i lekarzy opieki nad kobietą. Na studiach jednak tego nie uczą. Całe szczęście to przychodzi wraz z nabywanym doświadczeniem medycznym.
– Przede wszystkim jakie zalecenia daje Pan pacjentom, jeśli chodzi o zdrowe odżywianie się?
prof. T. Pisarski: – Żeby starali się utrzymywać wagę swojego ciała w normie. Szczególnie dotyczy to małych dzieci. Polecać trzeba fizyczne zajęcia i dietę. Nie zapominajmy, że nasz mózg musi być odpowiednio żywiony. Jeśli będziemy go zatruwali paleniem tytoniu i piciem alkoholu, nie będzie on sprawnie funkcjonował.

– A picie kawy i herbaty. Poleca Pan? Odradza?
prof. T. Pisarski: – Ja niczego nie odradzam. Wszystko można zjeść, nawet chleb ze smalcem, pod warunkiem, że je się go rzadko, jest to dobry smalec i chleb wiejski. Błędem byłoby jedzenie chleba ze smalcem trzy razy dziennie.

– Uważa Pan, że organizowane po raz drugi Dni z Medycyną są kaliszanom potrzebne?
prof. T. Pisarski: – Nie spodziewałem się, że będę miał ponad 20 pacjentek. I nic nie daję. Nie badam ich nawet. Nie leczę. Nie rozpoznaję chorób. Przychodzą tu tylko na konsultacje, na rozmowę. Ludzie potrzebują rozmowy.