Mojemu pokoleniu zleciało życie

Z Jerzym Połomskim, piosenkarzem znanym z przebojów „Cała sala śpiewa z nami”, „Bo z dziewczynami”, „Komu piosenkę?”, rozmawia Agnieszka Burchacka

ŻK: – Kilka minut po koncercie proszę podzielić się wrażeniami z kolejnego występu w Kaliszu.
Jerzy Połomski: – Jest mi miło, że spotkałem tutaj miłą, wrażliwą i bardzo sympatyczną publiczność. Cieszę się, że przypomniałem tutaj, po prawie 10 latach, swoją osobę. Publiczność się nic nie zmieniła. A Kaliszem jestem zachwycony. To piękne miasto nad Prosną, zresztą przecież najstarsze w Polsce.

– Miał pan czas, by zwiedzić miasto?
– Nie. Przyjechaliśmy pociągiem. Od razu do hotelu. Po obiedzie przyjechaliśmy tutaj, do Centrum Kultury i Sztuki. A jutro raniutko wracam do Warszawy. Prowadzimy ruchliwe życie. Poza tym pora roku nie sprzyja zwiedzaniu.

– Skąd czerpie Pani siły, by stanąć na scenie i śpiewać prawie dwie godziny?
– Myślę, że koncert był za długi. Koncert powinno się śpiewać godzinę. I tak koledzy występują. Halina Kunicka mówi, że nie śpiewa nigdy dłużej niż godzinę piętnaście.
Człowiek powinien być skupiony nad tym, co interpretuje. Nie można śpiewać z obojętną miną do konkretnego tekstu. To bez sensu. Chyba, że mówimy o piosenkach biesiadnych...
Mnie zawsze była bliska piosenka francuska. To były chansony, z całym scenariuszem. Taka jest i piosenka przedwojenna. Coś się działo. Opowiedziana była jakaś historia. Takie rzeczy są interesujące. Teraz wystarczy, że jeden dwuwiersz powtarzają czterdzieści razy. I piosenka skończona. Śpiewają często o niczym. Sami sobie piszą teksty.
Co innego, kiedy tekst napisze sobie Andrzej Sikorowski, Grechuta sam pisał... To było w porządku. Piękne piosenki popełnia Ryszard Rynkowski, Zbyszek Wodecki. To jest wtedy cenne piosenkarstwo. Ja niestety skończyłem tylko szkołę aktorską. Chciałem pójść do szkoły muzycznej, ale mnie nie przyjęli. Znany profesor powiedział: „Taki mały głosik, co my z nim będziemy robić...”.

Więcej w Życiu Kalisza