Kalisz w mieszkaniowej zapaści

Spośród 181 budynków mieszkalnych będących własnością Miasta aż 104 wymagają natychmiastowego remontu. To wydatek rzędu minimum kilkudziesięciu milionów złotych. Tymczasem w miejskim budżecie nie ma takich pieniędzy, a potrzeby mieszkaniowe w Kaliszu są wciąż bardzo duże. W ub. tygodniu Rada Miejska uchwaliła Program Gospodarowania Mieszkaniowym Zasobem Miasta na lata 2015-2020

Wspomniane 104 budynki wymagające remontu określane są jako znajdujące się w złym stanie technicznym. To te, w których istnieje pilna potrzeba wykonania jeszcze w tym roku remontu lub wymiany co najmniej jednego z elementów budynku, np. konstrukcji pokrycia dachowego, instalacji lub stolarki. Stan techniczny 62 budynków określono jako średni. To taki, w którym w okresie do dwóch lat od chwili obecnej zajdzie potrzeba dokonania remontu lub wymiany. Jedynie w przypadku 15 budynków ich stan techniczny określono jako dobry. Potrzeby remontowe są więc ogromne i praktycznie niemożliwe do zaspokojenia w krótkim czasie, np. dwóch czy trzech lat. A pamiętać przy tym trzeba, że dotyczy to jedynie budynków stanowiących 100-procentową własność Miasta. Poza nimi w Kaliszu jest w tej chwili 257 budynków wspólnot mieszkaniowych. Wiele spośród tych budynków także wymaga remontów, a Miasto powinno w tych inwestycjach partycypować. Najlepszym sposobem na sfinansowanie i przyspieszenie tylu złożonych i kosztownych prac byłoby pozyskanie na nie funduszy zewnętrznych. Ratusz do tej pory nawet nie podjął starań w tym zakresie. Powstaje jednak również inne pytanie – jak doszło do tak ogromnych zaległości i zaniedbań? Nie pojawiły się one ani w ciągu roku, ani w ciągu kilka lat. To skutek działań wieloletnich czy raczej wieloletniego braku jakichkolwiek działań.

Jak do tego doszło?
Pierwszą z przyczyn jest sam wiek budynków. Większość z nich powstała przed rokiem 1940, a duża część nawet przed pierwszą wojną światową. Budowano je według dawnych przepisów budowlanych i dziś nie spełniają już obowiązujących norm. Nakłada się na to także sam proces starzenia się tych obiektów. Dlaczego jednak nie remontowano ich sukcesywnie, choćby po kilka w ciągu roku? Gdyby takie działania podjęto dostatecznie wcześnie, np. w latach 80., 90. itd., być może dziś nie musielibyśmy mówić o tym problemie. Odpowiedź znów jest stosunkowo prosta. W czasach PRL i gospodarki centralnie sterowanej nie było na to pieniędzy, a i później dochody z czynszów nie wystarczały na zaspokajanie potrzeb remontowych. Czynsze urealniono dopiero w 1995 r. Wcześniej nie wystarczały nawet na administrowanie budynkami. Pod uwagę trzeba też wziąć zadłużenie najemców, zjawisko występujące od wielu dziesięcioleci, które jednak w czasach III RP uległo znacznemu nasileniu. Według stanu na koniec 2014 r. stan zadłużenia z tytułu czynszów i opłat od nich niezależnych (woda, ścieki itp.) wynosił blisko 15 mln zł, w tym za lokale mieszkalne 14 mln 58 tys. zł, a za lokale użytkowe niespełna 778 tys. zł.

Więcej w Życiu Kalisza