Swego czasu się działo - kalendarium kaliskie

Tydzień 43: 25 – 31 października 2021 Wsch. sł. (31 października) w Kaliszu.: 6. 34  Zach. sł.: 16.24

1891 – urodził się Mieczysław Kraucki. Był dziennikarzem i redaktorem, inicjatorem wydania w roku 1928 Kaliskiej Jednodniówki Listopadowej przygotowywanej z okazji dziesięciolecia odzyskania niepodległości, poświęconej wydarzeniom listopada 1918 r. oraz sprawom aktualnym, dotyczącym Kalisza i ziemi kaliskiej. Wówczas zaprosił do współpracy wybitniejszych kaliszan w osobach ks. prałata Jana Sobczyńskiego, rejenta Stanisława Bzowskiego, inż. Stanisława Poradowskiego, Felicji Łączkowskiej, Emilii Bohowiczowej, Melanii Brokmanowej, pułkownika Juliusza Ulrycha, prof. Jankowskiego i innych, oczekując na cenne materiały. Jako redaktor wydawnictwa zwrócił się też Kraucki do Parczewskiego pisząc: „Najuprzejmiej też proszę Wielce Czcigodnego Pana Rektora o łaskawe skreślenie artykułu do na temat , którą to sprawą, jak wiem, Czcigodny Pan Rektor się zajmuje”. Ostatecznie tekst Parczewskiego w „Jedniodniówce…”. się nie ukazał, podobnie spełzły na niczym starania tegoż Parczewskiego jak i innych kaliskich społeczników o utworzenie w okresie międzywojennym województwa kaliskiego. Niestety…

1891 – w Tarnopolu urodził się Józef Krokowski – aktor, reżyser, dyrektor teatru, kierownik literacki. W okresie I wojny i tuż po niej występował a później dyrektorował w kilku polskich teatrach. W końcu trafił do Kalisza, w sezonach 1934/35 i 1935/36 prowadził – na gościnnych scenach – głównie w Domu Rzemiosł – Teatr Nowy w Kaliszu. Przeto dość mocno zaangażował się w sprawę dokończenia realizacji nowego budynku teatralnego nad Prosną. Ale oto w ostatnich latach życia porzucił działalność teatralną i pracował jako kierownik Wydziału Kultury w Starostwie w Kaliszu. Zmarł w 1939 r. w naszym mieście.

1981 – w d. fabryce Fiedlerów w Opatówku powstało Muzeum Historii Przemysłu – jedyna tego typu placówka w Polsce, o której – choćby niedawno – wspominano nawet w „Teleekspresie”. Dawna fabryka – klasycystyczny, czterokondygnacyjny, podpiwniczony trzyskrzydłowy budynek – to jeden z nielicznych ocalałych w Europie zabytków architektury fabrycznej z początku XIX wieku. Interesujące są tam choćby drewniane stropy z potężnych belek. Po II wojnie „poszatkowane” wnętrza przeznaczono na mieszkania socjalne. W grudniu 1969 r. w czasie wielkiego pożaru spłonęły górne kondygnacje budynku głównego. Przez ponad 10 lat stał on zatem opuszczony i ulegał dewastacji. W 1981 roku podjęto decyzję zaadaptowaniu dawnej fabryki sukna na Muzeum, został wtedy wpisany na listę Międzynarodowego Komitetu Ochrony Dziedzictwa Przemysłowego. Najcenniejszą ekspozycją jest kolekcja zabytkowych pianin i fortepianów firm polskich a także zabytkowych urządzeń techniki XIX – XX w. (w tym: napędów parowych, krosien tkackich, maszyn drukarskich), wyrobów przemysłowych XIX – XX w. (w tym haftów i koronek, dzianin, tkanin jedwabnych, pluszu i aksamitów, ceramiki, pianin i fortepianów) oraz tkanin zabytkowych XV – XIX w. (kolekcja ornatów i szat liturgicznych). Oprócz działalności wystawienniczej, Muzeum jest miejscem, gdzie odbywają się koncerty, konferencje i różnego rodzaju imprezy kulturalne.