Widmo eurosceptycyzmu krąży nad Europą

Rozmowa z Ryszardem Czarneckim, eurodeputowanym PiS, byłym wiceprzewodniczącym Parlamentu Europejskiego

Panie pośle, wynik wyborów we Włoszech mógł wprawić w nerowowość europejskie elity...
– Szok, niedowierzanie i złość. Tak w skrócie można opisać reakcję unijnych elit na to, co stało się nad Tybrem. Była to próba powtórzenia tego, co wypróbowano już, z powodzeniem, przed dekadą, a mianowicie obalenia legalnie wybranego rządu Berlusconiego we Włoszech oraz Papandreu w Grecji. Te rządy „ośmieliły się” robić politykę niezależną od Brukseli, czytaj – Berlina i Paryża. Obecnie wykorzystano do tego prezydenta Włoch, który torpedował działania, mające na celu stworzenie rządu, będącego emanacją wyniku wyborczego. Na szczęście, nie do końca się to powiodło. Myślę, że to, co stało się we Włoszech, jest fragmentem większej całości. Trawestując Karola Marksa, który powiedział, że „widmo komunizmu krąży nad Europą”, teraz można uznać, że „widmo eurosceptycyzmu krąży nad Europą”. Wynik włoskich wyborów należy czytać w kontekście wyborów w Austrii, gdzie do rządu weszła partia wolnościowców. Także w kontekście wyborów we Francji, gdzie Marie Le Pen zdobyła aż 1/3 głosów, o 13% poprawiając wynik swojego ojca, czy wyborów w Holandii, gdzie, co prawda, wygrała partia liberalna, ale głównie dzięki temu, że przyjęła bardzo eurosceptyczną retorykę. Przykładem są również wybory w Czechach. Wygrała liberalna partia Babisza, sceptyczna wobec polityki imigracyjnej Brukseli. Wyraźnie widać, że narody europejskie zaczynają mieć dosyć arogancji establishmentu brukselskiego.

– Możemy zatem mówić o konserwatywnym zwrocie w polityce europejskiej, końcu lewicowego paradygmatu Unii Europejskiej?
– Kiedyś Guy Sorman napisał o rewolucji neokonserwatywnej w Ameryce, dziś można mówić o może nie neokonserwatywnej, ale eurosceptycznej rewolucji. Tak, uważam, że te tendencje są silne. Widać wyraźnie, że część partii europejskiego establishmentu przejmuje retorykę antyimigrancką i eurosceptyczną. Przykładem Mark Rutte w Holandii i Sebastian Kurz w Austrii, który wygrał, negując linię własnej partii w kwestii UE i imigracji. W ten sposób partie chadeckie i liberalne bronią się, przejmując język i hasła opozcji antyestablishmentowej albo też zmiany wymuszają na nich społeczeństwa. Oczywiście, pojawiają się również nowe formacje polityczne, które mówią „basta”, jak w przypadku Włoch, mające inną wizję polityki europejskiej. Prawica nie ma monopolu na eurosceptycyzm. Grecją rządzi bardzo lewicowa Syriza, patrząca z dystansem na Niemcy czy Unię Europejską. We Włoszech sytuacja jest podobna. Raczej lewicowy Ruch Pięciu Gwiazd i prawicowa Liga Roberto Salviniego tworzą bardzo eurosceptyczny rząd, który chce wyrzucenia kilkuset tysięcy nielegalnych imigrantów. „NIE dla Unii Europejskiej w obecnym kształcie” to wspólny mianownik wielu europejskich partii politycznych. A w przypadku Włoch to również „NIE dla eurolandu”.

– Skoro o tym mowa, to wspomnijmy jeszcze o decyzji austriackiego kanclerza o wydaleniu najbardziej radykalnych immamów oraz zamknięciu meczetów. Czy można zatem żywić nadzieję, że proces islamizacji Europy może zostać powstrzymany, a tożsamość europejska zachowana?
– Myślę, że to ośmiela polityków i wyborców europejskich. Do tej pory wmawiano nam, że dla liberalnej polityki nie ma alternatywy; multikulti jest OK, multikulti jest konieczne ze względów ekonomicznych, itd. Przełom przyniosła dopiero zmiana polityczna na Węgrzech i w Polsce, które Brukseli pokazały „gest Kozakiewicza” i nie zostały za to ukarane. W ten sposób kraje te pokazały innym, że polityka antyimigracyjna jest możliwa wbrew woli Berlina i Paryża. Codzienność bez obawy zamachów, bez wojska na ulicach, imprezy masowe bez żandarmerii.
Dla kontrastu, idąc kilka dni temu przez jeden z parków w Brukseli w zwykły, roboczy dzień późnym popołudniem widziałem, jak w cieniu drzew, dosłownie co kilka metrów, chowały się patrole wojskowe.
Reasumując, przykłady Polski i Węgier ośmielają polityków, choćby austriackich czy holenderskich, do słuchania głosu wyborców, którzy do imigrantów muzułmańskich mają taki sam stosunek, jak 5, 10 lat temu, z tym, że wcześniej nikt – w Niemczech, Francji, Wielkiej Brytanii, Holandii czy Włoszech – ich nie słuchał.

Więcej w Życiu Kalisza