Na ryby! Czas na spławik typu stick

Usilnie będę namawiał wędkarzy do łowienia tą metodą połowu na rzekach, które wielu z nas uważa za trudne łowiska.  Nie taki jednak diabeł straszny, jak go malują. Dla niektórych łowców – a ja do nich należę – wędkowanie na rzece spławikiem jest najczystszą formą wędkarstwa 

  Metodę łowienia spławikowego na rzekach przy użyciu spławików nazywanych kijkami lub patyczkami, wymyślili i opracowali Anglicy. Spławiki, o których mowa, są przeznaczone wyłącznie do łowienia w bieżącej wodzie. Są  mocowane u góry, dołu i pośrodku, za pomocą kawałków miękkiego silikonu, w przeciwieństwie do wagglerów mocowanych tylko w dole spławika, jednopunktowo. Rzeczne łowienie wagglerami poznamy później, dziś opiszę ogólne zasady stosowania sticków.

Jak korzystać ze sticków – rady ogólne
  Celem mocowania spławika w trzech punktach jest płynne prowadzenie przynęty podczas spływania zestawu, aby naśladować wrzucane przez wędkarza luźne przynęty, którymi nęci. Umieszczenie haczyka z przynętą w poruszającej się smudze wrzuconych do wody przynęt nazywa się „spływaniem”. Czasami ryba będzie chciała, aby przynęta spływała z taką samą prędkością jak nurt. Innym razem będzie wolała taką, która porusza się nieco wolniej niż naturalne tempo rzeki. Aby spowolnić przynętę, wędkarz będzie musiał „powstrzymywać” spławik. Robi się to, przez kontrolę prędkości wysnuwania ze szpuli żyłki, wbrew sile prądu. Podczas wędkowania łowimy cały czas z otwartym kabłąkiem kołowrotka, a wysnuwanie żyłki kontrolujemy przyciskając opuszek palca do krawędzi szpuli. (Zdjęcie w internetowym wydaniu ŻK) Ta znakomita metoda połowu pozwala na łowienie w dużej odległości od stanowiska zajmowanego przez łowiącego, często nawet 30, 40 m. Taki rodzaj wędkowania  ochrzczono w prasie wędkarskiej nazwą „na wypuszczanego”. Jednym z podstawowych błędów popełnianych przez wędkarzy łowiących metodami spławikowymi w rzekach jest zarzucanie zestawu powyżej stanowiska, które zajmują. W takiej sytuacji nie mamy żadnej kontroli nad spływającym zestawem. Również nęcenie, wrzucanie lub strzelanie procą luźnych, niewielkich porcji przynęt w postaci białych robaków, konopi, kasterów czy też ziaren pszenicy, powinno być ukierunkowane poniżej stanowiska. Wędkarz stojący twarzą do rzeki powinien zarzucać zestaw (jak również nęcić), na godzinę jedenastą tarczy wirtualnego zegara, jeśli rzeka płynie z prawej do lewej. 

  Nęcenie luźnymi cząstkami jest jedną z przyczyn, dla których tak lubię tę metodę łowienia. Nie wymaga ona przygotowania zanęty, z całym bagażem towarzyszących czynności: namaczania, przesiewania, dodawania glin, lepienia kul itp. Wystarczy zabrać pudełko z robakami i jakimś ziarnem. Dobrze mieć konopie i kastery, choć nie są one nieodzowne, ale w znakomity sposób poprawiają wartość nęcenia.  
   
  Najczęściej stosowane opisy wyporności spławików stick, są umieszczane na ich korpusach. Wyporność (ilość śrucin potrzebna do właściwego wywarzenia), określana jest przez producenta, który podaje sumę potrzebnych śrucin np. nr 4. Jeżeli chcemy określić wyporność spławika z opisem 6 x 4, oznacza to, że do obciążenia należy użyć 6 śrucin nr 4, których waga wynosi 0,2 g, co daje w sumie wagę 1,2 g. 
Anglicy są wędkarskimi perfekcjonistami, dlatego również łowienie stickami opracowali w najdrobniejszych szczegółach. Wystarczy zapamiętać podstawowe zasady, a poradzimy sobie praktycznie w każdych napotkanych warunkach. Zalecają, aby budując zestaw stosować jedną śrucinę nr. 4 na każde 30 cm (stopę angielską) głębokości łowiska. Tak więc przy głębokości 3 m należy wybrać spławik 10 x 4. Trzy metry podzielone na 30 cm odcinki daje ilość 10. Tak wskazuje podstawowa zasada. Oczywistym jest, że jak zawsze istnieją pewne odstępstwa od zasady ogólnej, np. niekorzystne warunki wietrzne itp., ale o nich wspomnimy przy innej okazji.

  Inny model postępowania, choć różniący się jedynie wielkościami stosowanych śrucin, zalecają wędkarze łowiący stickami z aluminiowym kilem. Sugerują, aby wybierając spławik starać się wybrać taki, który pozwoli zastosować śrucinę nr 6 na każde 30 cm głębokości łowiska, np. spławik 6 x 6 do łowienia na głębokości 180 cm. Dwa główne rodzaje śrucin stosowanych na spławikach z aluminiowym kilem, to nr 6 (0,1 g) i nr 8 (0,08 g). 
Istnieją dwa główne schematy rozmieszczania śrucin na żyłce – „guzik do koszuli” lub „masowy”. Spławiki z kilem należy zarzucać delikatnie od spodu (z pod siebie), aby ułożyć śrut w linii i uniknąć splątania zestawu.

  Śruciny „jak guziki w koszuli” rozmieszczane są w równych od siebie odległościach, co około 20 cm. Najcięższa (nr 6) powinna być na górze, bliżej spławika, a najlżejsza (nr 8) na dole przy przyponie. Spowoduje to powolny, równy opad przynęty, dzięki czemu ryby będą mogły ją schwytać, gdy będzie opadała przez całą głębokość wody. W bardzo podobny sposób będą opadały na dno wrzucane do wody robaki, ziarna itp. 
Śruciny zgrupowane stosuje się przy dużych uciągach nurtu, kiedy staramy się w szybkim tempie sprowadzić zestaw w dolne warstwy wody. Ciężkie śruciny od nr 6 do BB (0,4 g) są grupowane w trzech czwartych głębokości łowiska, z mniejszą „sygnalizacyjną” pod nimi. 
Istnieje wiele wzorów sticków, z których każdy jest przeznaczony do łowienia w innych warunkach. Zależne jest to od różnych głębokości łowiska, prędkości przepływu wody, kierunku wiatru, zasięgu połowu lub dedykowane dla różnych gatunków ryb. Istnieje również wiele typów antenek, od bulwiastych głów, które można łatwo zobaczyć podczas dalekiego dystansu spływania, jak i małe, spiczaste końcówki do delikatnej, stosowanej w bliskiej odległości przepływanki podczas połowów płoci i jelców.

  Choć początkowo może wydawać się, że łowienie stickami może być bardzo skomplikowane, to jednak jest ono proste i bardzo przyjemne dla łowiącego. Uwierzcie, że z wszystkich rzecznych metod łowienia ryb, spławikowe łowienie jest najprzyjemniejsze. 
Za tydzień poznamy różnego rodzaju modele sticków potrzebne do łowienia w naszej kochanej Prośnie. 
Marek Grajek

W artykule wykorzystano zdjęcia ze stron: www.drennantackle.com oraz www.anglingtimes.co.uk