Polska na peryferiach Unii Europejskiej

Rozmowa z dr Michałem Sopińskim, prawnikiem, prorektorem Szkoły Wyższej Wymiaru Sprawiedliwości, pełnomocnikiem Solidarnej Polski w Kaliszu

– Lawinę komentarzy i polemik wywołała w ostatnim czasie informacja o tym, że Warszawa należy do inicjatywy C40. Co to jest C40 i jakie stawia sobie cele?
– C40 to agenda zrzeszająca największe miasta na świecie, które stawiają sobie niezwykle wygórowane cele klimatyczne. Co ciekawe, agenda ta pojawiła się znacznie wcześniej niż powstały zręby myślenia o klimacie czy zrównoważonym rozwoju, zwane Porozumieniami Paryskimi i zrzesza już obecnie nie 40 miast, ale znacznie więcej. Założeniami C40, do którego należy Warszawa, są wspólne działania na rzecz „ideologii ekologizmu”. Zrzeszenie jest dobrowolne ale można zostać z niego usuniętym, w przypadku, gdyby tych zakładanych celów miasto-członek C40 nie osiągało. Warto dodać, że Warszawa należy do stowarzyszenia od roku 2007 a my dowiadujemy się o tym fakcie dopiero w roku 2023 z raportu, który mówi o celach agendy – ograniczeniach w spożyciu mięsa, nabiału, podróżowania czy zakupów ubrań, etc.

– Oznacza to, że już od lat Warszawa musiała wykazywać się określonymi działaniami, skoro nadal pozostaje członkiem agendy...
– Dokładnie i takie działania w naszej stolicy już były podejmowane. Na przykład ograniczenia emisji dwutlenku węgla poprzez ograniczenia dla samochodów czy określonych produktów spożywczych. Pytanie – kto te cele klimatyczne stawia i czy to zrzeszenie największych miast nie jest przypadkiem inspirowane jakąś zewnętrzna ideologią? W mojej ocenie – tak.

– Po ujawnieniu raportu, o którym Pan wspomniał, w mediach zawrzało.  Prezes Kaczyński mówi o obronie naszego stylu życia, z kolei Rafał Trzaskowski, prezydent Warszawy twierdzi, że wszelkie obawy to „stek bzdur” a cele agendy to niewiążące rekomendacje. A jak jest naprawdę? 
– Z pewnością zamierzenia C40 nie mają jedynie charakteru rekomendacji. Rekomendacje zakładają dobrowolność i dotyczą tych, którzy chcą sami zmienić swój styl życia, swoje nawyki – jeść mniej mięsa, ograniczyć garderobę, korzystać z komunikacji zbiorowej, itd. Dotychczas możliwość indywidualnego podejmowania decyzji o sobie była uznawana za przejaw naszej wolności. Taki styl życia, oparty na indywidualnej konsumpcji, swobodzie przemieszczania się był uznawany za ideał nowoczesnego mieszczaństwa, do którego po 1989 roku chcieliśmy dążyć i co skłoniło nas do wejścia do Wspólnoty Europejskiej. Chcieliśmy jeździć takimi samochodami jak Niemcy, próbować nowych europejskich kuchni i chcieliśmy, żeby nasze szafy wypełniały ubrania, które można zobaczyć w Mediolanie, Paryżu czy Londynie. Tymczasem dziś mówi się nam, że ten świat się skończył, że teraz czekają nas ograniczenia i... kartki na mięso. Czy po to po 45 latach wyszliśmy z komunizmu, żeby po 30 latach wolności znów wchodzić w nowe jarzmo, może już nie komunizmu ale ekologizmu?

– Jest oczywiste, że większość dobrowolnie nie zrezygnuje z mięsa,  nabiału, samochodu w związku z tym w jaki sposób globaliści chcą osiągać swoje cele?
– Aby ograniczyć konsumpcję tworzy się określone bariery fiskalne. Jeśli coś jest za drogie, przestaję tego używać. Zwróćmy uwagę na  galopujące ceny mięsa i nabiału, które są konsekwencją rosnących kosztów produkcji ale również stawianych rolnikom ograniczeń i wymogów. To samo dotyczy samochodów spalinowych. Z jednej strony mamy czynniki o charakterze ekonomicznym – czyli np. wzrost stawek ubezpieczeń, cen części zamiennych, itd., ale z drugiej – decyzje natury politycznej czy administracyjnej – strefy płatnego parkowania, czystego powietrza, które mają nas zniechęcać do indywidualnej motoryzacji na rzecz przesiadania się do komunikacji zbiorowej, ewentualnie wynajmu – rowerów, elektrycznych hulajnóg czy elektrycznych samochodów z ich wszystkimi wadami – drogą technologią, niestabilnością, awaryjnością i wysokimi kosztami użytkowania. Reasumując – najprostszą drogą aby ludzi zmusić do zmiany stylu życia jest utrudnianie albo ograniczanie dostępu  do dóbr. 

– Oczywiście ta reglamentacja dóbr i usług, nie będzie w równym stopniu dotyczyć wszystkich... 
– To prawda. Warto zwrócić uwagę na wyjątek w unijnym projekcie dotyczącym zakazu produkcji  i sprzedaży samochodów spalinowych po 2035 roku, że zakazowi nie będą podlegać auta luksusowych marek dostępnych dla najzamożniejszych obywateli świata. Lewicowi politycy Unii Europejskiej, np. pani komisarz Ursula von der Leyen, nawet krótkie dystanse pokonuje samolotami i nie przejmuje się, że zostawia olbrzymi „ślad węglowy”. Podobnie Bill Gates i wielu innych. Natomiast dla rodziny z klasy średniej przewidziana jest jedna wycieczka na rok do Egiptu czy Turcji. Jest w tym ogromna niesprawiedliwość i olbrzymie pokłady hipokryzji.

– Niepokoić może to, że plany „przemodelowania” nam świata według pana Klausa Schwaba, twórcy teorii Wielkiego Resetu, mają nastąpić już wkrótce.
– „Możesz nie posiadać nic i być szczęśliwym”. Pojawia się jednak pytanie o jakość takiego życia? Nie ma własności, wszystko na wynajem. A przecież jeśli użytkujemy coś jedynie czasowo, to z niczym nie jesteśmy związani. Upadają więzi społeczne a ludzie stają się nomadami. Warto też przypomnieć, że istotną rolę w teorii Wielkiego Resetu odgrywa świat wirtualny – coraz mniej świata rzeczywistego, coraz więcej internetu.

– Wróćmy jeszcze na chwilę do motoryzacji, bo zapowiedź końca epoki silników spalinowych po 2035 roku w UE szczególnie wzburzyła opinię publiczną. Na ile poważnie powinniśmy potraktować te groźby?
– Znaczna część posłów Parlamentu Europejskiego, w tym również polskich, poparła zmiany i wiele wskazuje na to, że projekt stanie się rzeczywistością. Sądzę więc, że dużo zależeć będzie od samych społeczeństw, ponieważ żadne prawo nie obroni się jeśli nie ma posłuchu społecznego. Niestety, widać już jak na dłoni, że są to zmiany konsultowane z wielkimi koncernami, które już powoli przestawiają się na produkcję aut elektrycznych. Widać w tym ogromne zagrożenie dla potencjalnych nabywców, ponieważ auta elektryczne są znacznie droższe, ich czas użytkowania jest krótszy, baterie zużywają się szybciej a koszt ich wymiany jest ogromny. Poza tym jest problem utylizacji i składowania aut elektrycznych oraz baterii, które są większym zagrożeniem dla środowiska niż CO2 emitowane przez samochody spalinowe. Jest też problem zawodności elektryków, o którym się nie mówi, na przykład malejącej sprawności baterii w chłodniejszych porach roku, kiedy zasięg z 300 kilometrów spada o połowę. Paradoksalnie w tym, czyli dużej awaryjności aut elektrycznych i niemożliwości udoskonalenia technologii, można upatrywać nadziei.  Oraz oczywiście w konsumenckim bojkocie.

– Kolejna, bulwersująca opinię publiczną informacja to zapowiedź przejęcia kontroli nad lasami państw członkowskich UE przez brukselskich biurokratów.  W Polsce dotyczyłoby to około 1/3 naszego terytorium.
– To przejaw tzw. „pełzającej federalizacji” Unii Europejskiej która, jak każda organizacja, chce się rozwijać a tym samym rozszerzać swoje kompetencje. A ponieważ państwa narodowe nie chcą rezygnować ze swoich kompetencji, a do takich należy gospodarka leśna, Komisja Europejska forsuje taką interpretację, że gospodarka leśna należy do sfery klimatu, która w połowie podlega państwom narodowym a w połowie – Komisji Europejskiej. Jest to oczywiście całkowita uzurpacja, ponieważ nie ma do tego żadnych podstaw prawnych w Traktatach Europejskich. 

– Jakby tego było mało, Unia zamierza zalać nam około 400 tysięcy hektarów gruntów co oznacza faktyczną likwidację 35 tysięcy gospodarstw rolnych.
– W tej nowej, projektowanej Unii Europejskiej kraje takie jak Polska nie będą dla Niemiec, Francji, Holandii czy Belgii równorzędnym partnerem ale peryferiami Wspólnoty – dostawcą usług, surowców czy siły roboczej. To nic innego, jak polityka neokolonializmu polegająca na przejmowaniu kolejnych sfer, kompetencji przynależnych państwom członkowskim.

– Czyli kalka projektu Mitteleuropy z 1915 roku. Podobne cele i metody, które miały podporządkować Niemcom kraje Europy Środkowej i Wschodniej...
– Dokładnie. Unia Europejska aspiruje do roli imperium. Jak wiadomo imperia mają swoje centra i peryferia. W przypadku Unii Europejskiej centrum to Berlin, Paryż, Bruksela, Amsterdam natomiast Lizbonie, Budapesztowi czy Warszawie przydzielono rolę peryferiów.

– Podsumujmy. Jakie są prawdziwe cele tych wszystkich pomysłów, bo z pewnością mało kto wierzy, a już na pewno nie pan Trzaskowski, że jak Polak zrezygnuje z kotleta, to uratuje świat przed katastrofą klimatyczną. O co naprawdę chodzi?
– Między innymi o nowy sposób zarabiania pieniędzy. Największe światowe korporacje, te, które reprezentuje Klaus Schwab i jemu podobni widzą, że coraz trudniej sprzedawać produkt, który ma wymierną wartość i na tym zarabiać. Sprzedawanie usług cyfrowych, subskrypcji, sprzedawanie mniej za więcej, bo tym de facto jest sprzedawanie ekologizmu, ideologii „zrównoważonego rozwoju”, jest przyszłością. Czy to będzie miało wpływ na uratowanie planety? Z pewnością nie. Bo my dyskutujemy dziś o samochodach spalinowych w Kaliszu, Warszawie czy Gdańsku a najwięksi emitenci CO2 – Chiny czy Indie w ogóle się tym nie przejmują. Nie wspominając o tym, że jeden wybuch wulkanu na Islandii sprzed kilkunastu lat wyemitował do atmosfery więcej CO2 niż Polska w ciągu roku. 

– Jak bronić się przed tym szaleństwem?
– Przede wszystkim nie ulegać przekonaniu, że każda nowa idea jest lepsza od starego porządku, od tego co jest nam znane i od lat sprawdzone. Musimy mieć w sobie dużo krytycyzmu w stosunku do tego, co podają media. Do tych wszystkich „cudownych”, lewicowych recept na życie. 

– Dziękuję za rozmowę.

Rozmawiał Piotr Piorun